Rootsville

Sortie Blues #5 Festival Helse Heuvels Winksele (07-09-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Sortie Blues © Rootsville 2024

Het festivalseizoen begint stilaan naar haar einde te lopen. Ondertussen zijn de kindjes al naar school teruggekeerd, het is alweer kommer en kwel op de weg met het verkeer maar gelukkig hebben we daar Sortie Blues om al de beslommeringen even opzij te zetten. Ik tracht hier al jaren te geraken, maar door omstandigheden, is het mij nog nooit gelukt. Maar gezien de aanhouder meestal altijd wint, kon ik er dit jaar toch bij zijn. Hooray !

Altijd maar goede commentaren gehoord over dit kleine maar sympathieke festival, dat nog steeds gratis is en altijd met een fijne line-up op de proppen komt. Zo ook dit jaar, maar laten we niet op de feiten vooruitlopen, wijlen weg dus richting Winksele. Sortie Blues #5 waar ieder jaar onze Armand AKA 'Big Bill' ieder jaar zijn 'act de présence' heeft maar dit jaar uitzonderlijk in de spotlights onze éminence grise van de Belgische blues, Roland Van Campenhout die net 80 kaarsjes wist uit te blazen.

Onder een mooie, blauwe lucht en een stralend zonnetje ontdekte ik de fijne setting. Leuke plek om een festival te organiseren. Enig spelbreker van de dag zou de regen kunnen zijn, want die werd in pakken voorspeld naar het einde van de avond toe. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen, we waren zover nog niet. Mij alvast voorzien van een frisse Duvel en dan was het wachten op het startschot.

Twee podia voorzien, met een ‘Acoustic Stage’ met als naam ‘TMC Stage’ en een Main Stage die dit jaar de naam ‘Immo Livit Stage’ werd genoemd. Starten doen we in de vroege middag op het hoofdpodium met het duo van The Odd Cases. Geen onbekenden deze twee want met Steven Troch aan de Mississippi saxofoon en Bart Jult op gitaar vinden we twee blues veteranen terug die al heel wat muzikale oorlogen hebben meegemaakt. Vintage blues van de bovenste plank, en zoals ik altijd pleeg te zeggen: “de beste dingen ontstaan aan de toog tussen pot en pint”, en dat is zeker en vast van toepassing voor wat The Odd Cases betreft of wat enkele Orvals niet kunnen doen so hail hail to the Orval!!!

Voor de gelegenheid was ons duo omgevormd tot een trio want Dennis De Gier zou vanavond het drumstel bemannen. We zijn vertrokken met ‘Gonna Have A Woman’ en ‘I’m A Mean Man’. Bij deze waren we al verzekerd van de nodige portie blues. Dat deze drie muziek kunnen maken staat buiten kijf. Het trio serveerde dan een knappe eigen versie van ‘Rambling On My Mind’ waarna het iets trager mocht met ‘Bad Love’, wat trouwens de titeltrack is van hun eerste album. Dat zou trouwens de rode draad zijn tijdens dit knap maar veel te korte passage hier op Sortie Blues. Snerpende mondharmonica, knap gitaarwerk ondersteund door het geroffel van Dennis, alles zat goed in elkaar en met ‘One More Time’, ‘Sweet Angel’ en het aanstekelijke ‘Shake Your Boogie’, werd afscheid genomen van het publiek. The blues is not dead!

Voor de tweede act blijven we aan het hoofdpodium staan voor levende Leuvense legende Big Bill Krakkebaas, kortweg Big Bill ofte Armand Hombroeckx. Ik herinner mij nog mijn eerste keer Marktrock in Leuven met Big Bill en de hits ‘Ene Mee Hesp’, ‘Vismarkt Boogie’ of ‘Voordeur Blues’. Wat een tijd ! Wel na al die jaren, mag ik deze levende legende uit mijner jeugdjaren nog eens live op een podium zien. Wel, wel, wel…maakt dat mee. Hij stond aangekondigd “with friends” en dat bleken Toon Derison te zijn op drums, Luk De Graaff op gitaar en Jeanke Vandooren aan de bas. Ik had eigenlijk een beetje medelijden toen ik Armand als een soort vergane glorie het podium zag opstrompelen. Beetje zielig eigenlijk om te zien hoe de tand des tijds op de man had ingehakt.

Hij blijft een publiekstrekker hoe dan ook en dat was duidelijk te zien aan de massa die zich voor het podium had geïnstalleerd. ‘Boom Boom/Shake Little Girl’ waren de openers van dienst. Er zou gezongen worden in het Engels, maar af en toe ook in het Leuvens dialect, maar Armands zang is zwak en niet zo erg verstaanbaar. Nog op hun lijstje ‘There’s No Change In The Weather’, ‘Blue Moon Of Kentucky’ en ‘Memphis Tennessee’. Armand zelf doet niet zo heel veel meer, het is vooral de band die de act ondersteund. Plots komt daar een zanger zonder naam het podium op (niet de broer van die zangeres natuurlijk) en krijgen we twee klassiekers met ‘Stand By Me’ van Ben E. King en Sam Cooke’s ‘Twistin The Night Away’. Afsluiten deed de band met het obligate ‘Ene Me Hesp’. Waar hij mij meer dan 40 jaar geleden van mijn sokken blies, had ik nu een beetje medelijden maar veel volk was voor hem gekomen, hij blijft de plaatselijke held! Cheers Armand!

We mochten eventjes gaan afkoelen aan de acoustic stage waar Charlie Parr aan de beurt was. Parr werd geboren in 1967 in Austin, Minnesota en startte zijn muzikale carrière in Duluth. De man wordt geïnspireerd door mensen als Charlie Patton, Bukka White, Reverend Gary Davis en Mississippi John Hurt. De man is een muzikale duizendpoot en singer-songwriter. Ik vermoed dat hij ons met zijn National resonator zal kunnen laten genieten van zijn countryblues die hij dikwijsl in Piedmond-stijl weet te brengen. Hij had een acoliet meegebracht (ik moet u jammer genoeg diens naam schuldig blijven) die zich zou uitleven op zijn “washboard”. Charlie was mij onbekend en na zijn set zou dit een serieuze ontdekking blijken te zijn. “The real deal” wat mij betreft, dit was blues naar mijn hart, starten met het geweldige ‘Jimmy Bell’ en ‘Last Of the Better Days Ahead’.

Ondertussen werd het ritme strak gehouden met het wasbord dat ook als eens als een sort mini-drumstel werd gebruikt. ‘Little Sun’ was zijn ode aan de harmonicaspeler Tony “Little Sun” Glover en zijn “Jubilee” was een deuntje dat elke mens kon blij maken. ‘Hard Time Blues’ klonk hypnotiserend en is een cover van Lane Hardin. Charlie speelt songs met een verhaal en schitterend gebracht en dit ging door tot aan het gaatje met dingen als ‘Gambling Blues’en ‘817 Oakland Avenue’. Dit was een meer geslaagd optreden.

Ver mogen we niet lopen want met Luther Dickinson, blijven we hangen bij het akoestisch podium. Dickinson werd geboren in 1973 in Memphis Tennessee en is vooral gekend als de gitarist van de geweldige North Mississippi All Stars maar ook van The Black Crowes. Grote naam dus daar in Winksele. Solo heeft hij al een vijftal albums uit en zijn muziek neigt naar blues met een vleugje folk en country. Benieuwd naar het live resultaat. Voor de gelegenheid mocht Jan Ievens met zijn contrabas op het podium plaats nemen. De gig start een beetje psychedelic maar gaat over in een leuke ‘Let It Roll’ waarbij Luther onmiddellijk de slide bovenhaalt.

Met ‘Pallet On Your Floor’ krijgen we meteen al een klassieker van Mississippi John Hurt voorgeschoteld. Het gaat altijd maar beter met ‘Shake What You Mama Gave ya’ en ‘Up And Rolling’ van de gelijknamige plaat van The North Mississippi All Stars. Het wordt wat psychelisch en zeker met een song die gaat over LSD-tripping en “drinking mushroom soup”. Maar al snel krijgen we een scheurende versie van ’61 Highway’ van Mississippi Fred McDowell dat hij naadloos laat over gaan in ‘You Got To Move’. Ja, ja Luther kent zijn klassiekers. De man weet wat fingerpicken is en zijn slidewerk is van de bovenste plank. En zijn gitaar skills komen nog maar eens boven bij ‘Up Over Yonder’. Laat ons bij deze ook het schitterend werk benadrukken van Jan op zijn upright bass en besluiten dat dit alweer eentje was om duimen en vingers af te likken.

Op het hoofdpodium maakten ze zich ondertussen klaar om de 80ste verjaardag te vieren van nog een levende legende Roland Van Campenhout. Roland hoeft al lang geen voorstelling meer want zijn er hier nog mensen die de man niet kennen? Ik denk het niet, ware dat u net vanonder een steen bent gekropen. De 80-jarige Roland krijgt hier zowaar een sterrenbezetting met niemand minder dan Raymond Van Het Groenewoud, Stoy Stoffelen, Steven De Bruyn, Wouter Berlaen en zelfs Ian Siegal en Tim Ielegems sluiten zich bij de band aan. Hopelijk zorgen al die grote namen voor een stevig vuurwerk.

Het valt vooral op dat de Helse Heuvels al zwart zien van het volk ondertussen en vooral voor het podium is het dringen om een goed plaatsje te bemachtigen. Het opwarmertje van de soundscheck ‘Worried Man’ belooft alvast veel goeds. En wanneer de band intrede doet op de bühne en Tim aanzet voor ‘Crawing Kingsnake’, is het hek van de dam. Hier begint Steven De Bruyn alvast met stevig harpwerk. Kleine traditional wanneer Roland ‘The Cuckoo’ aanzet en meteen erna zijn typisch grapje debiteert wanneer hij de band voorstelt als de “Psychelic Everly Brothers”.

‘Let’s Get High’ swingt en zeker met de fijne piano van Raymond. Verder met ‘Jelly Roll Man’ en wat Nederlandse blues die door Raymond aan de man wordt gebracht met de gepaste titel ‘Wat Een Fijne Dag’, en wees maar zeker het is er eentje. Ian mag dan even aan de bak bij ‘Catfish Blues’, waarna Roland ‘Freight Train’ inzet van de geweldige Elisabeth Cotton. ‘I’ll Be You Baby Tonight’ dat door Raymond wordt gezongen zet dan een punt aan dit leuke optreden.

Ik had ervan genoten en blijkbaar ook de massa op het terrein want er werd gevraagd om een bisser, maar die kwam er niet. Er wordt een strak tijdschema gehanteerd en die wordt bijna tot op de minuut gerespecteerd. We hadden toch waar voor ons geld gekregen.

Voor we het goed en wel beseffen, staan we aan het hoofdpodium al klaar voor de voorlaatste act van de avond. Daarvoor een bijzonder gevormd duo met Luther Dickinson & Ian Siegal.

Luther is ondertussen wel gekend, zo ook Ian Siegal natuurlijk die een vaste gast is op Sortie Blues. Siegal, het Britse buitenbeentje van de blues, is een meesterlijk slide-gitarist en waanzinnige zanger, tenminste als hij daar zin in heeft, want de man kan soms wel raar uit de hoek komen. We zouden wel zien hoe zijn muts stond in de loop van de avond, feit is dat het laatste concert dat ik van hem mocht bijwonen, gewoon fenomenaal goed was. Benieuwd naar zijn prestatie deze avond. Verrassing want ook Darryl Cigaar mocht mee komen feesten en zou de drums bemannen. Ondertussen zat iedereen naar zijn weer app te kijken want de vooruitzichten waren redelijk onheilspellend.

Er werd zwaar onweer verwacht met stevige plensbuien. Men zat met een bang hart af te wachten. Enfin het was nog droog toen het trio aanzette met een stevige ‘Rolling And Tumbling’ die Ian voor zijn rekening nam en met het ‘Going Down South’ van Luther, was de toon alvast gezet. Stevig met veel snerpende gitaar zeker bij ‘She’s The Devil’ en ‘I’m A Train’. Dit was alvast het meest stevig optreden van de dag, ik bedoel bij deze qua gitaarwerk. Echter daar was de spelbreker. Bijna aan het einde van dit optreden. Het was al een hele tijd aan het rommelen hierboven en bliksemschichten verlichtten de donkere hemel. Daar vielen de eerste druppels al en men begon het terrein te verlaten. Toch nog even wachten dacht ik zo, maar uiteindelijk koos ik eieren voor mijn geld en diende ik naar mijn wagen te spurten. Hemelsluizen open en onder een stortvloed van regen huiswaarts gekeerd. Jammer voor de ‘Boogie Beast’ die we daardoor hebben gemist, maar niets aan te doen.

Boogie Beasts in action :-(

Vooral jammer voor de organisatie die hierdoor hun dag een beetje verknald zagen. Mijn eerste kennismaking met Sortie Blues was alvast een succes. Mooi programma, leuke locatie en organisatie in het algemeen. Klein maar fijn. Hoewel aan het volk te zien dat was afgekomen is het alvast niet meer zo klein. Dikke duim voor de jongens en meisjes van Sortie. Leuk dat jonge mensen zich zo voor onze favoriete muziek inzetten en dat moeten we blijven ondersteunen. Bedankt gasten, het was TOP en volgend jaar net als ook vanaf de eerste editie zijn we er weer met 'Rootsville'.

Marcel

voor Roland was er een tentoonstelling met onder meer dit werkje van Hanne Tuytelaers